Home Artists

Ankieta

Artysta, którego widział(a)byś w Twoich zbiorach
 
Henryk Hayden (1883 Warszawa - 1970 Paryż) PDF Print E-mail

 

W roku 1907 Hayden przybywa do Paryża. Wysłany tam przez swojego ojca po to "by zdobyć medal w salonie", artysta nigdy nie powraca już do Polski na stałe. Początkowo kształci się w prywatnej  "Académie de la Palette". Nie znane są jak dotychczas żadne  związki artysty z polską bohemą artystyczną przebywającą w tym czasie w Paryżu. W 1909 r. Hayden prezentuje na Salonie Jesiennym płótna z podróży do Bretanii. Pejzaże z Le Pouldu nawiązują stylistycznie do szkoły Pont-Aven. Artysta operuje płaskimi plamami barwnymi, obwiedzionymi konturem. Kolorystyka obrazów z tego okresu, choć mocno odrealniona pozostaje subtelna i powściągliwa. Ta pierwsza wielka lekcja malarstwa pozostaje dla Haydena punktem wyjściowym do syntetyzowania form i poszukiwania istoty pejzażu. W odróżnieniu od malarzy skupionych wokół Gauguina linia konturowa w obrazach Haydena pozostaje niespokojna.  To swoistego rodzaju malarskie wcielenie nie potrwa u Haydena  długo, ponieważ jego miejsce zajmie niebawem fascynacja kubizmem a jednocześnie malarstwem  Paula Cézanne'a. Przygoda Haydena z kubizmem przypada na fazę syntetyczną tego kierunku w XX wiecznej sztuce.

Crique de Cassis, 1921

 

Okres kubistyczny Haydena zawiera się w latach ok. 1916-1921. Jednym z najbardziej znanych obrazów tego okresu jest przedstawienie "Trzej muzykanci" z 1919 r.  (obecnie w Muzeum w Lyonie). Obraz ten zainspirował Pabla Picassa do namalowania przedstawienia o tym samym tytule.

W 1921 r. Hayden odszedł od kubizmu uznając, iż wyczerpał formalne środki wyrazu tej konwencji. Decyzja ta spotkała się z ostrą reakcją marchanda Léonce Rosenberga, który zdecydował sprzedać wszystkie płótna Haydena.

Porzucając formalne ograniczenia wynikające z kubistycznej stylistyki, Hayden poszukuje własnego stylu. Pomocą okazało się wierne naśladownictwo natury.

W czasie II Wojny Światowej artysta wyjeżdża z Paryża na południe Francji, gdzie poznaje Samuela Becketta.

Na przełomie lat czterdziestych i pięćdziesiątych  XX w. zostaje wykształcony indywidualny styl artysty. Obrazy z tego okresu ulegają mocnemu zsyntetyzowaniu, przy jednoczesnej intensyfikacji palety barwnej.