villalafleur

Louis Marcoussis [wł. Ludwik Kazimierz Markus] (1878–1941) był postacią barwną na wielu plaszczyznach artystycznej aktywności. Jako ilustrator wykonywał satyryczne rysunki dla warszawskich ("Mucha"), krakowskich ("Liberum Veto") i paryskich czasopism ("La Vie parisienne", "L'Assiette au beurre") ; jako malarz – tętniące życiem płótna wimpresjonistycznej, kubistycznej i surrealistycznej poetyce; zainteresowany sztuką użytkową zajmował się projektowaniem plakatów, okładek czasopism, a nawet dywanów; wreszcie będąc entuzjastą literatury i aktualności, współpracował z formistami jako korespondent z Paryża. Zajmował się również rzeźbą i, co ważniejsze, grafiką – w trakcie swojego życia wykonał kilkaset prac, głównie w technikach metalowych, ale także w wypukłodruku; pośród nich wiele inspirowanych wierszami. Jako jeden z czołowych przedstawicieli kubizmu i przyjaciel poetów, był nie tylko bezpośrednim obserwatorem, ale także ważnym członkiem paryskiej awangardy artystycznej pierwszej połowy XX w.

Swą edukację artystyczną rozpoczął w 1901 r. nauką w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. W Krakowie Markus spędził zaledwie dwa lata – studiując malarstwo pod kierunkiem Jana Stanisławskiego. W 1903 r. artysta przeprowadził się definitywnie do Paryża. Tuż po przybyciu, zapisał się do Académie Julian. Po 3 miesiącach zrezygnował jednak z akademickiej edukacji. Dzięki swym umiejętnościom rysunkowym utrzymywał się z karykatur przesyłanych regularnie do pism francuskich i polskich. Po raz pierwszy wystawił swoje prace na Salonie Jesiennym w 1905 r. Niewielka ilość zachowanych dzieł tego okresu jest rezultatem kryzysu końca dekady – gdy artysta zniszczył wiele dotychczasowych realizacji i tymczasowo porzucił malarstwo. Wkrótce powrócił jednak do malarstwa za sprawą nowo nawiązanych znajomości – Pabla Picassa i Guillaume'a Apollinaire'a. Zamieszkał na Motmartrze, gdzie w 1912 r. spotkał swoją przyszłą żonę Alicję Halicką. Utrzymywał kontakty z kubistami, wystawiał również z grupą Section d'Or. Gdy wybuchła I wojna światowa, Marcoussis odbył służbę w Legii Cudzoziemskiej, w której pozostał aż do 1919 r. Po wojnie wprowadził do swoich prac nowe tworzywo – szkło – rozwijając koncepcję obrazu-przedmiotu. W drugiej połowie lat 20. XX w. jego twórczość zbliżała się do surrealizmu. Z kręgiem surrealistów Marcoussis i Halicka byli zresztą blisko zaprzyjaźnieni (m.in. z Maxem Ernstem, Joanem Miro i Tristanem Tzarą). W latach 30. Marcoussis poświęcił się twórczości graficznej.