villalafleur

Terminu École de Paris (Szkoła Paryska) użył po raz pierwszy w 1925 roku francuski krytyk André Warnod. Nie odnosząc się do konkretnego ruchu, czy też szkoły malarskiej, opisywał zjawisko, jakim był napływ artystów, w większości obcokrajowców osiedlających się na Montparnassie jeszcze przed pierwszą wojną światową. Pośród przyjeżdżających z Europy Środkowo-Wschodniej do Paryża, większość stanowili malarze i rzeźbiarze pochodzenia żydowskiego. Na Montparnassie, czyli XIV dzielnicy Paryża, osiedlali się także twórcy przybyli m.in. z Hiszpanii (Picasso), Włoch (Modigliani), Japonii (Foujita), Meksyku (Rivera), Wielkiej Brytanii czy Stanów Zjednoczonych. Ta różnobarwna mieszanka artystyczna zdołała pomieścić w sobie najciekawsze tendencje i zdobycze malarstwa I poł. XX wieku, a więc: kubizm, fowizm, ekspresjonizm i postimpresjonizm. Wielu artystów dzieliło między sobą pracownie i mieszkania. Powstawały małe komuny artystyczne, w tym słynny Ul (La Ruche), gdzie mieszkali Chagall, Modigliani, Soutine, Zadkine, Pascin, Epstein i wielu innych. Innym tego typu miejscem było np. La cité Falguière. Artyści spotykali się i dyskutowali o sztuce w rozlicznych kawiarniach, spośród których najbardziej znanymi były: Le Dôme, La Closerie des Lilas, La Rotonde, Le Select czy La Coupole. Oprócz artystów pochodzenia polsko-żydowskiego, którzy wnieśli istotny wkład w rozwój środowiska, należy także wspomnieć wybitnych marszandów, jak chociażby legendarnego Leopolda Zborowskiego a także krytyków sztuki takich jak Adolphe’a Baslera czy Waldemara George’a.